Του Βασίλη Νέδου*

Τρι, 15 Σεπτεμβρίου 2020 - 10:33

(π.χ. μέσω της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια) μέσω του «Ορούτς Ρέις», η Ευρώπη θα έλθει αντιμέτωπη όχι μόνο με μια ευθεία απειλή για την ασφάλεια ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε., αλλά και με ένα ακόμα επεισόδιο ενός παλαιομοδίτικου επεκτατισμού, ο οποίος είχε χθες ως στόχο τη Συρία και τη Λιβύη, σήμερα την Ελλάδα, αύριο τα Βαλκάνια.

Ακόμα και σε παλιές, άλλοτε σοβαρές εφημερίδες της Τουρκίας, αναφέρεται ανερυθρίαστα από αρκετούς αρθρογράφους ότι η Aγκυρα πρέπει να «πάρει τη ρεβάνς» του 1947, όταν «αδίκως» τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, ενώ πριν από το 1913 ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ την ίδια στιγμή χρησιμοποιούνται παρόμοιοι «αλυτρωτικοί» ισχυρισμοί για το Ανατολικό Αιγαίο, τη Θράκη, ακόμα και την Κρήτη. Η νομιμοποίηση της (μονόπαντης) διαλεκτικής του αναθεωρητισμού με επίκεντρο τη Συνθήκη της Λωζάννης, ενθαρρύνθηκε σε τέτοιο βαθμό από την τουρκική ηγεσία, που ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης Ερντογάν αισθάνονται πολύ άνετα με το να εκστομίζουν απειλές κατά μιας, κατά τα λοιπά, χώρας-συμμάχου στο ΝΑΤΟ.

Σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η τουρκική συμπεριφορά ερμηνεύεται άλλοτε με βάση, λ.χ., την ανάγκη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του, άλλοτε με κατανόηση για τις «δικαιολογημένες» γεωπολιτικές βλέψεις με την έκταση της Τουρκίας ή τις ιδιομορφίες του τουρκικού πολιτικού συστήματος. Πέρα από την ουσία του προβλήματος, ή το lobbying των Τούρκων σε αρκετές πρωτεύουσες αλλά και στις Βρυξέλλες, η βασική δύναμη πίσω από αυτή την πρακτική ακαμψία (με εξαίρεση τη Γαλλία) είναι ο φόβος ότι μπορεί ξαφνικά η Ευρώπη να βρεθεί «μπλεγμένη» σε ανεπιθύμητες διαμάχες. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται συχνά οι Ευρωπαίοι είναι ότι στη ζωή τα προβλήματα συχνά σου χτυπούν την πόρτα ακόμη και όταν δεν τα θέλεις. Και η αναθεωρητική Τουρκία του κ. Ερντογάν, με καταστατικό ιδεώδες την απόρριψη της Συνθήκης της Λωζάννης, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για την ασφάλεια της Ευρώπης.