energia.gr

Μόνο που αυτοί οι χάρτες είναι αποσπασματικοί και αφορούν πολύ συγκεκριμένες περιοχές, όπως κατ´επαναληψη έχουμε επισημάνει και σχολιάσει μέσω του πόρταλ.

Παλαιότερα, και ποιό συγκεκριμένα τον Αύγουστο 2014 και επ´ευκαιρία της ανακοίνωσης του Β Διεθνούς Γύρου Παραχωρήσεων, είχε δωθει στην δημοσιότητα από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) ένας χάρτης που εμφάνιζε πάλι τμηματικά την ΑΟΖ στην Δυτική Ελλάδα και Νότια της Κρήτης. Ο χάρτης αυτός όμως θεωρήθηκε από το ΥΠΕΞ ανεπίσημος υπό την έννοια ότι ήτο συμπληρωματικός του χάρτη που απεικόνιζε τα είκοσι θαλάσσια τεμάχια (sea blocks) τα οποία προκηρήσσοντο για έρευνες και φυσικά ευρίσκοντο εντός των ορίων της άτυπης Ελληνικής  ΑΟΖ. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτός ο χάρτης κατατέθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της διαδικασίας που ακολουθήθηκε με δημοσίευση της προσκλησης στο Journal of the European Union. Τελικά μέσω του εν λόγω διεθνούς διαγωνισμού κατακυρώθηκαν τρία μόνο blocks τον Ιούλιο του 2015 με τις μη κατοχειρωθείσες  περιοχές να επιστρέφουν πάλι στην δικαιοδοσία του Ελληνικού Δημοσίου. Αργότερα, τον Ιούνιο 2019 δύο νέες μεγάλες σε έκταση περιοχές εντός της ανωτέρω ορισθείσας τμηματικής ΑΟΖ οριοθετήθηκαν εκ νέου,ευρισκόμενες Νότια και ΝΔ της Κρήτης, και παραχωρήθηκαν σε δυο κοινοπραξίες,(ExxonMobil, Total, ΕΛΠΕ) και την υποβολή από αυτές συγκεκριμένων προτάσεων για την ανάληψη ερευνών. Στη συνέχεια οι περιοχές αυτές κατοχυρώθηκαν μέσω ειδικού νόμου που ψηφίστηκε από την Βουλή τον Οκτώβριο 2019. 

Και ναι μεν η μη (επίσημη) οριοθέτηση ΑΟΖ δεν εμπόδισε την  κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014 να προχωρήσει στην διενέργεια διεθνούς διαγωνισμού για έρευνες υδρογονανθράκων,με την χάραξη ΑΟΖ στο Ιόνιο να ακολουθεί αρκετά αργότερα μέσω της Ελληνο-Ιταλικής συμφωνίας τον Ιούνιο εφέτος, αλλά και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σε παραχωρήσεις νότια και νότιο δυτικά της Κρήτης,όμως η αντίληψη για τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ στις  υπόλοιπες περιοχές νότιο ανατολικά της Κρήτης και στην Ανατολική Μεσόγειο παραμένει εξαιρετικά νεφελώδης και ασαφής.Και αυτό γιατί σκόπιμα το Υπουργείο  Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) αρνείται συστηματικά να εμφανίσει τα εξωτερικά όρια της υποτιθέμενης Ελληνικής ΑΟΖ υπό το έωλο επιχείρημα ότι δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία με το όμορα κράτη.Δηλαδή με τις Λιβύη,Αίγυπτο (για τις περιοχές που δεν περιέχονται στην πρόσφατη συμφωνία), Κύπρο και Τουρκία. Όμως η μη ύπαρξη συμφωνίας -που όπως γνωρίζουμε πολύ καλά στην περίπτωση της Τουρκίας είναι σχεδόν αδύνατη αφού δεν αναγνωρίζει καν την δικαιοδοσία του ΝΔΔΘ στην Μεσόγειο- δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία κατά τα τελευταία 30 χρόνια για την μη δημοσίευση ενός χάρτη η χαρτών με τις Ελληνικές θέσεις για το τι διεκδικούμε ως εθνικό θαλάσσιο χώρο υπό την μορφή ΑΟΖ.

Βέβαια η επίσημη θέση της Ελλάδος για την ΑΟΖ της παραμένει η δήλωση, μέσω του Ν 2001/2011,ότι αυτή οριοθετείται βάσει των προβλέψεων του UNCLOS. Αναφέρεται δε στο εν λόγω νομοθέτημα ότι αυτή φθάνει μέχρι τα 200 νμ απο τις γραμμές βάσεις,στην ηπειρωτική χώρα και στα νησιά,και όπου αυτό δεν είναι εφικτό ισχύει η μέση γραμμή. Βάσει δε του εν λόγω νόμου δηλώνεται με σαφήνεια ότι τα νησιά εξασκούν πλήρη επήρεια και άρα δικαιούνται ΑΟΖ. Έχουμε  λοιπόν διαμορφώσει μιά ιδιάζουσα κατάσταση όπου στα χαρτιά έχουμε δηλώσει ΑΟΖ πλην όμως δεν την έχουμε ορίσει ως θα έπρεπε μέσω της δημοσίευσης σχετικών χαρτών και την ανακύρηξη της μέσω Προεδρικού Διατάγματος. Κάτι που επιβάλλεται για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε απέναντι μας μια αναθεωριτική Τουρκία η οποία αγνοώντας πλήρως το Διεθνές Δίκαιο δεν χάνει ευκαιρία να δημοσιεύει συχνά πυκνά χάρτες κατά το δοκούν και να ανακηρύττει αυθέρετα,και κατά παράβαση των κανόνων του UNCLOS , ΑΟΖ σε τεράστια σε έκταση τμήματα της Μεσογείου που δεν της ανήκουν.

Η δε συστηματική αποφυγή από το ΥΠΕΞ για απεικόνιση μέσω χαρτών των περιοχών που θεωρούμε δικό μας θαλάσσιο χώρο και άρα μπορούμε να εξασκούμε κυριαρχικά δικαιώματα ( όπως λχ. έρευνες για υδρογονανθρακες,αλιεία, χωροθέτηση αιολικών πάρκων) οδηγεί πολύ συχνά σε παρανοήσεις ενώ εκπέμπει αβεβαιότητα για το τι τελικά διεκδικούμε,τόσο στο εσωτερικό  και κυρίως προς τους στρατηγικούς μας εταίρους σε Ευρώπη και ευρύτερα. Έτσι δίδεται η εντύπωση,την οποία και ουδόλως προσπαθούμε  να διαλύσουμε, ότι διεκδικούμε περιοχές "στο περίπου", πότε νότια της Κρητης και πότε  στον θαλάσσιο χώρο νότια του Καστελόριζου  και της Ρόδου που μπορεί όμως και να μην μας ανήκουν- προσφέροντας άθελα μας (;) πάτημα στην Τουρκία να προβάλλει ατέλειωτες και τερατώδεις διεκδικήσεις.Με πλέον κτυπητό παράδειγμα την Τούρκο-Λιβυκή συμφωνία του Νοεμβρίου 2019 που προσπαθήσαμε με πολύ κόπο και μέσα απο επώδυνους συμβιβασμούς να  "διεμβολίσουμε"μέσω της πρόσφατης συμφωνίας μας με την Αίγυπτο.

Όπως η σύγχρονη Ελλάδα, λόγω των παραλείψεων μας και της παραδοσιακής μας τάσης για ασάφεια και αποφυγή ανάλειψης ευθύνης, πολύ συχνά χαρακτηρίζεται  από πολλούς καλοπροαίρετους επισκέπτες και ξένους παρατηρητές ως η χώρα "του περίπου", έτσι και η διεκδίκηση του εθνικού θαλάσσιου χώρου μας μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως περιστασιακή και "στο περίπου". Ας μην έχουμε λοιπόν μεγάλες αξιώσεις στην γνωστή διένεξη μας με την Τουρκία για τον έλεγχο θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα.  

ΠΗΓΗ:https://www.energia.gr/article/169762/diekdikontas-ethnikes-thalassies-zones-sthn-hora-toy-peripoy