Ετερογενής, ποικίλη, διαφορετική - λίγες άλλες λέξεις μπορούν να περιγράψουν συνοπτικά την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. Πέρα από την προφανή γεωγραφική εγγύτητά τους, υπάρχουν λίγα που ενώνουν αυτές τις χώρες. Σφηνωμένες μεταξύ διαφορετικών ηπείρων, θρησκειών και πολιτισμών, ποικίλλουν επίσης σε μέγεθος, οικονομική αντοχή και γεωπολιτική σχέση. Μέχρι το 1991, η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας ασκούσαν de facto ηγεμονία στην περιοχή, με την Τουρκία να είναι η μοναδική "παραφωνία" έξω από το κομμουνιστικό μπλοκ. Από την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος, η ποικιλομορφία της περιοχής αποτέλεσε εμπόδιο στη συνεργασία, αναφέρεται σε άρθρο στο Middle East Institute από τον Μπομπ Χάμιλτον, καθηγητή ευρασιατικών σπουδών στο U.S. Army War College.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία χρησιμοποίησε τη δεσπόζουσα θέση της ως προμηθευτής φυσικού αερίου για να ασκήσει μεγάλη επιρροή στην περιοχή. Αλλά οι πρόσφατες αλλαγές στην αγορά φυσικού αερίου έχουν διαβρώσει αυτήν την κυριαρχία. Υπό τις ολοένα και πιο παγκοσμιοποιημένες και διασυνδεδεμένες αγορές φυσικού αερίου, η Ρωσία έχει χάσει την ικανότητά της να χρησιμοποιεί την κυριαρχία της ως προμηθευτής φυσικού αερίου για να επηρεάσει την περιοχή γεωπολιτικά και οικονομικά. Αυτό επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει ο μεσάζων στην προμήθεια φυσικού αερίου στην Ευρώπη και ενίσχυσε τη θέση των μικρότερων χωρών της περιοχής. Εάν αυτές οι μικρότερες χώρες ενωθούν, μπορούν να εξισορροπήσουν τη δύναμη της Ρωσίας και να παρέχουν μια καλύτερη βάση για λιγότερο ταραχώδη ανάπτυξη στην περιοχή. 

Τα κράτη στα οποία γίνεται αναφορά είναι τα έξι παράκτια κράτη Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Ρωσία, Γεωργία και Τουρκία, μαζί με τους γείτονες τους Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν και Μολδαβία, σε μια "μάχη" μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας. 

Η θεσμική δομή της περιοχής του Εύξεινου Πόντου αντικατοπτρίζει την ποικιλομορφία και την έλλειψη σαφούς γεωπολιτικής σχέσης. Πάρτε για παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία είναι μέλη της ΕΕ. Η Ουκρανία, η Μολδαβία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και η Γεωργία αποτελούν μέρος της ανατολικής εταιρικής σχέσης της ΕΕ· Αν και επίσημα είναι υποψήφια για ένταξη, η Τουρκία εγκατέλειψε de facto την προσπάθειά της να προσχωρήσει και η Ρωσία βλέπει την ΕΕ ως πολιτικό και οικονομικό ανταγωνιστή. Και υπάρχει ποικιλομορφία ακόμη και σε αυτές τις κατηγορίες. Όταν η Ουκρανία, η Μολδαβία και η Γεωργία επιθυμούν έντονα την ένταξη στην ΕΕ, η αυταρχική μορφή διακυβέρνησης του Αζερμπαϊτζάν ουσιαστικά θέτει το ενδεχόμενο ένταξης εκτός συζήτησης. Η ένταξη της Αρμενίας στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση που κυριαρχείται από τη Ρωσία την εμποδίζει να συμμετάσχει.

Η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι εξίσου περίπλοκη. Η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, η Ρωσία βλέπει το ΝΑΤΟ ως στρατιωτικό αντίπαλο και επιδιώκει να αποτρέψει την περαιτέρω διεύρυνσή του. Η Ουκρανία και η Γεωργία φιλοδοξούν να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ. Αλλά παρόλο που η Συμμαχία ανακοίνωσε το 2008 ότι θα γίνουν μέλη, απέκρυψε τα Σχέδια Δράσης Μέλους. Αμφότερες οι χώρες ήταν θύματα της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης και επί του παρόντος έχουν τμήματα της επικράτειάς τους υπό ρωσική στρατιωτική κατοχή ή -στην περίπτωση της Κριμαίας στην Ουκρανία- πλήρη προσάρτηση. Η Μολδαβία και το Αζερμπαϊτζάν είναι επίσης μέλη της Σύμπραξη για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, αλλά κανένας δεν είναι σοβαρός υποψήφιος για ένταξη. Η ουδετερότητα της Μολδαβίας -που κατοχυρώνεται στο σύνταγμά της- καταργεί την ένταξη. Και η αυταρχική μορφή διακυβέρνησης του Αζερμπαϊτζάν και η μη ευθυγραμμισμένη του θέση κάνουν το ίδιο. Τέλος, η ένταξη της Αρμενίας στον Οργανισμό Συλλογικής Συνθήκης για την Ασφάλεια που κυριαρχείται από τη Ρωσία -μερικές φορές ονομάζεται "Ευρασιατικό ΝΑΤΟ"- την εμποδίζει να ενταχθεί στο αυθεντικό ΝΑΤΟ.

Οι χώρες της περιοχής του Εύξεινου Πόντου είναι επίσης πολύ διαφορετικές όσον αφορά την προμήθεια και την κατανάλωση φυσικού αερίου. Αλλά ενώ η ποικιλομορφία των πολιτισμών, των γλωσσών, των θρησκειών μπορεί να δημιουργήσει εμπόδια για την περιφερειακή ενότητα, στο φυσικό αέριο μπορεί να γίνει το κλειδί για τη συνεργασία. Στη Μαύρη Θάλασσα αυτό έχει γίνει ιδιαίτερα αληθινό τα τελευταία χρόνια. Η πρόοδος στην εξόρυξη (σχιστόλιθος) και την τεχνολογία υγροποίησης κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας δημιούργησε μια ολοένα και πιο παγκόσμια και υγρή αγορά φυσικού αερίου, όπου ένας αυξανόμενος αριθμός προμηθευτών ανταγωνίζεται την αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση. Αυτό επέτρεψε σε πολλούς εισαγωγείς φυσικού αερίου να διαφοροποιήσουν τις επιλογές εφοδιασμού με φυσικό αέριο και να εξασφαλίσουν χαμηλότερη τιμολόγηση αερίου. Στην μετα-σοβιετική περιοχή, η χαμηλότερη εξάρτηση από έναν μόνο προμηθευτή έχει επίσης υπονομεύσει τη γεωπολιτική δύναμη της Ρωσίας. Για τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας, αυτά τα στοιχεία μπορούν επίσης να αποτελέσουν τη βάση για καλύτερη ενσωμάτωση και περιφερειακή συνεργασία.

Πως; Ας ξεκινήσουμε εξετάζοντας την ποικιλομορφία των πόρων φυσικού αερίου στην περιοχή.

Η τεράστια προμήθεια φυσικού αερίου της Ρωσίας και η θέση της ως σημαντικού εξαγωγέα φυσικού αερίου την καθιστούν λογική αφετηρία. Το 2019, η Ρωσία εξήγαγε περίπου 200 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου (bcm), τα περισσότερα από τα οποία έφτασαν στην Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας). Το Αζερμπαϊτζάν είναι ο μόνος άλλος σημαντικός εξαγωγέας φυσικού αερίου στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όπου το πεδίο συμπύκνωσης και φυσικού αερίου Shah Deniz ανακαλύφθηκε το 1999. Οι εξαγωγές ξεκίνησαν το 2006 και έχουν αυξηθεί προοδευτικά μέχρι τώρα συνολικά πάνω από 12 bcm.

Η Ρουμανία -τρίτη στην Ευρώπη στο φυσικό αέριο- είναι ένας άλλος παραγωγός στην περιοχή αλλά δεν εξάγει αέριο. Είναι σχεδόν αυτάρκης, με μόνο αμελητέες ποσότητες αερίου να εισάγονται από τη Ρωσία. Η Ρουμανία θα μπορούσε να ξεκινήσει την εξαγωγή φυσικού αερίου εάν ανέπτυσε επιτυχώς τους υπεράκτιους πόρους φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα. Αντίθετα, οι εγχώριες προμήθειες φυσικού αερίου στην Ουκρανία δεν επαρκούν για να υποστηρίξουν τη ζήτηση της χώρας και, βραχυπρόθεσμα, δεν προσφέρουν ευκαιρία για αύξηση του εφοδιασμού. Οι εισαγωγές αποτελούν σήμερα περίπου το 30% - 40% του εφοδιασμού φυσικού αερίου της χώρας. Οι υπόλοιπες χώρες της Μαύρης Θάλασσας βασίζονται στις εισαγωγές καθώς παράγουν είτε αμελητέες ποσότητες φυσικού αερίου (Τουρκία, Βουλγαρία), είτε δεν παράγουν καθόλου αέριο (Γεωργία, Μολδαβία, Αρμενία).

Ο ρόλος της Ρωσίας ως παραδοσιακού -και συνήθως μονοπωλιακού- προμηθευτή στην περιοχή της επέτρεψε να συγκεντρώσει σημαντικά οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη. Η Τουρκία ήταν η εξαίρεση. Ως μια μεγάλη αγορά που λαμβάνει επίσης φυσικό αέριο από το Ιράν, είχε μια σχετικά ισχυρή διαπραγματευτική θέση έναντι της Ρωσίας.

Άλλοι περιφερειακοί εισαγωγείς δεν μπόρεσαν να βελτιώσουν τις διαπραγματευτικές τους θέσεις μέχρι πολύ πρόσφατα, όταν οι νέες επιλογές εφοδιασμού -αζέρικο αέριο και LNG- εισήλθαν στις αγορές τους. Μετά τη σύγκρουση με τη Ρωσία το 2008 και μετά από δύσκολες σχέσεις, η Γεωργία κινήθηκε για να αντικαταστήσει πλήρως το ρωσικό αέριο με το αζέρικο (μολονότι λίγο ρωσικό αέριο άρχισε να ρέει στη Γεωργία το 2019, οι όγκοι ήταν σχετικά μικροί). Αυτά είναι καλά νέα για την Αρμενία, η οποία συνεχίζει να βασίζεται πλήρως στο ρωσικό φυσικό αέριο, αλλά έχει μια συμφωνία αμοιβαίας υποστήριξης με τη Γεωργία σε περίπτωση ελλείψεων. Η Ουκρανία, μετά την εισβολή και την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, δεν εισάγει ρωσικό αέριο απευθείας, αλλά μέσω αντίστροφων ροών από τη Σλοβακία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Η Μολδαβία κάνει παρόμοιες επιλογές καθώς συνεχίζει να βασίζεται στη Ρωσία και για τα 3 bcm της ζήτησής της. Η Βουλγαρία εξασφάλισε πρόσφατα πρόσβαση σε εναλλακτικές προμήθειες από εισαγωγές LNG από την Ελλάδα και συμφώνησε επίσης να αγοράσει μερίδιο 20% σε νέο τερματικό σταθμό LNG εκεί. Η χώρα σχεδιάζει να μετατοπίσει περίπου το ήμισυ των προμηθειών της από τη Ρωσία, μετά την ολοκλήρωση της νέας υποδομής φέτος.

Οι τερματικοί σταθμοί και οι αγωγοί εισαγωγής LNG έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διακοπή της εξάρτησης της περιοχής από το ρωσικό φυσικό αέριο. Η Τουρκία μπόρεσε να αυξήσει την ικανότητα εισαγωγής LNG, επιτρέποντάς της να αυξήσει το LNG στο 25% περίπου των συνολικών εισαγωγών φυσικού αερίου το 2019. Η χώρα στεγάζει σήμερα τέσσερις τερματικούς σταθμούς -δύο στην ξηρά και δύο πλωτές μονάδες (FSRU), με μια τρίτο FSRU στο Αιγαίο. Η αποθήκευση είναι ένα άλλο κομμάτι του παζλ διαφοροποίησης. Η Τουρκία επεκτείνει το χώρο αποθήκευσής της και μόλις έσπασε το έδαφος  στη λίμνη Tuz,  επί του  παρόντος το μεγαλύτερο έργο αποθήκευσης στον κόσμο υπό κατασκευή, το οποίο τελικά θα κρατά έως και 5,4 bcm αερίου. Η Βουλγαρία και η Ουκρανία διαθέτουν ήδη σημαντικούς χώρους αποθήκευσης και θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους προσφέρουν σε άλλες χώρες. Η Μολδαβία προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στην αποθήκη της Ουκρανίας για ασφάλεια εφοδιασμού, καθώς η Ρωσία παραμένει η μόνη πηγή φυσικού αερίου της.

Όλες αυτές οι αλλαγές στην αγορά φυσικού αερίου, εάν αξιοποιηθούν, έχουν πραγματικές δυνατότητες αύξησης της συνοχής, της συνεργασίας και μπορούν να αποδώσουν σημαντικούς περιφερειακούς καρπούς.

Πρώτον, οι νέες δυνάμεις της αγοράς έχουν μειώσει αποτελεσματικά το βαθμό στον οποίο η περιοχή εξαρτάται από τη Ρωσία για φυσικό αέριο. Υπό τη Σοβιετική Ένωση, το μονοπώλιο της Ρωσίας της παρείχε αυτό που οι μελετητές διεθνών σχέσεων αναφέρουν ως "ηγεμονική θέση". Κατά τα μετα-σοβιετικά χρόνια η πολιτική θέση της Ρωσίας αποδυναμώθηκε και η Τουρκία εξισορρόπησε στην περιοχή. Η Ρωσία συνέχισε να επηρεάζει τις υπόλοιπες χώρες, με το φυσικό αέριο να αντιμετωπίζεται ως σημαντικό στοιχείο της γεωπολιτικής της στρατηγικής. Παρόλο που ενδέχεται να μην τερματίσει την ικανότητα της Ρωσίας να χρησιμοποιεί το αέριο ως γεωπολιτικό εργαλείο, η διαφοροποίηση των προμηθευτών διαβρώνει σημαντικά τη δεσπόζουσα θέση της Μόσχας.

Δεύτερον, η Τουρκία έχει αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία, ως μια μεγάλη αγορά φυσικού αερίου με αυξανόμενο αριθμό ανταγωνιστικών προμηθειών. Ο κύριος στόχος της Τουρκίας είναι να γίνει ισχυρός μεσάζων στον εφοδιασμό φυσικού αερίου για την Ευρώπη. Η κυβέρνηση εκφράζει τη φωνή της για τη φιλοδοξία της να γίνει κόμβος φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Η ανάπτυξη αγωγών, τερματικών LNG και αποθήκευσης αποτελεί άμεση επέκταση αυτής της πολιτικής. Από γεωπολιτική άποψη, αυτό θα βοηθούσε τη θέση της Τουρκίας έναντι της Ευρώπης, καθώς και τη θέση της στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου.

Τρίτον, ο μετασχηματισμός της αγοράς φυσικού αερίου στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου μπορεί να γίνει άγκυρα για να ενωθούν οι μικρότερες χώρες για εξισορροπήσουν τη δύναμη της Ρωσίας και της Τουρκίας. Αυτές οι χώρες μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση σε νέες πηγές ζήτησης φυσικού αερίου, αλλά θα πρέπει επίσης να δημιουργήσουν μια καλά συνδεδεμένη, περιφερειακή αγορά, όπου το φυσικό αέριο μπορεί εύκολα να μετακινηθεί όπου υπάρχει έλλειψη. Θα πρέπει επίσης να χρησιμοποιούν το καθεστώς τους ως εδάφη διέλευσης για τους δύο νέους αγωγούς στην περιοχή -τον Turkstream της Ρωσίας και το TANAP. Η διέλευση δεν είναι μόνο μια καλή πηγή εισοδήματος, αλλά μπορεί επίσης να αυξήσει τη διαπραγματευτική τους θέση έναντι της Ρωσίας ως προμηθευτή και της Τουρκίας ως μεσάζοντος και κόμβου.

Εξεταζόμενες υπό το πρίσμα των διεθνών σχέσεων, αυτές οι εξελίξεις σηματοδοτούν την εμφάνιση καλύτερης συνεργασίας στην περιοχή. Αν υποθέσουμε, όπως κάνουν οι ρεαλιστές, ότι η δύναμη είναι το νόμισμα των διεθνών σχέσεων, η διάβρωση της ηγεμονικής θέσης της Μόσχας ως προμηθευτή φυσικού αερίου θα πρέπει να οδηγήσει σε μια πιο σταθερή, τριμερή ισορροπία οικονομικής ισχύος μεταξύ της Ρωσίας, της Τουρκίας και των μικρότερων χωρών του Εύξεινου Πόντου. Αυτή η ισορροπία είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς ορισμένοι μελετητές αμφισβητούν τη φιλελεύθερη ιδέα ότι το εμπόριο προωθεί την ειρήνη, υποστηρίζοντας ότι το εμπόριο μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει πιο πιθανή τη σύγκρουση εάν μια χώρα εξαρτάται από την άλλη για ένα κρίσιμο εμπόρευμα. Οι σχολές διεθνών σχέσεων κονστρουκτιβισμού θα θεωρούσαν επίσης αυτές τις εξελίξεις θετικές. Οι θεσμικοί υποστηρίζουν ότι η αυξημένη αλληλεπίδραση μεταξύ των περιφερειακών χωρών στην αγορά φυσικού αερίου "θα επιμήκυνε τη σκιά του μέλλοντος" -η ιδέα εδώ είναι ότι σε συχνές αλληλεπιδράσεις το κίνητρο για εξαπάτηση είναι χαμηλότερο από ό,τι σε μια μοναδική αλληλεπίδραση. Οι κονστρουκτιβιστές σημειώνουν ότι οι ταυτότητες αλλάζουν με την αλληλεπίδραση και ότι οι αυξημένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των αγορών φυσικού αερίου μπορούν να προκαλέσουν τις χώρες της περιοχής να αρχίσουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως εταίρους.

Οι ρεαλιστές μπορεί να μας υπενθυμίσουν ότι στο τέλος τα κράτη επιδιώκουν ασφάλεια, οπότε πρέπει να μετριάσουμε τις προσδοκίες μας σχετικά με το βαθμό στον οποίο η αναδυόμενη συνεργασία φυσικού αερίου μπορεί να επιλύσει τα δυσάρεστα προβλήματα της περιοχής, όπως οι παγωμένες συγκρούσεις στο Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Μολδαβία ή η όλο και πιο τεταμένη σχέση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Παρόλο που αυτό ισχύει, η εμφάνιση της περιοχής του Εύξεινου Πόντου ως διαμετακόμιση φυσικού αερίου και δύναμη αποθήκευσης θα λειτουργούσε σίγουρα ως μέσο απορρόφησης κραδασμών, έτσι ώστε όταν εμφανιστούν οι αναπόφευκτες γεωπολιτικές συγκρούσεις, τα κράτη της περιοχής θα θυμούνται ότι έχουν κάτι να χάσουν εάν αυτές οι συγκρούσεις κλιμακωθούν πολύ. Και αυτό θα ήταν νίκη για όλους.