του Κ.Ν. Σταμπολή
Σαβ, 30 Μαΐου 2020 - 09:40
Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ριζική αλλαγή του ενεργειακού μίγματος της ΕΕ και η συνεπακόλουθη υιοθέτηση της νέας πράσινης ατζέντας (New Green Deal) συνιστούν πολιτική και οικονομική παρέμβαση υψίστης σημασίας και εμβέλειας η οποία σε βάθος χρόνου πρόκειται να επηρεάσει σε παρά πολλά επίπεδα τις ζωές όλων μας
Οι φιλόδοξοι στόχοι για την ριζική μείωση μέχρι το 2030, και αργότερα τον μηδενισμό, των εκπομπών του θερμοκηπίου και την προώθηση των ΑΠΕ και του υδρογόνου ως των βασικών πηγών ενέργειας, με τον σταδιακό και αργότερα τον πλήρη αποκλεισμό όλων των ορυκτών καυσίμων, αναπόφευκτα θα έχουν επιπτώσεις στην οργάνωση και λειτουργία της ενεργειακής αγοράς ενώ σε πολλές περιπτώσεις θα οδηγήσουν σε αύξηση του κόστους παραγωγής και διαχείρησης.
Με σημαία την μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου ώστε να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο της Κλιματικής Αλλαγής και να σωθεί ο πλανήτης (από την βέβαιη καταστροφή που προβλέπουν οι ακτιβιστές περιβαλλοντολόγοι) η ΕΕ ως νέος Δον Κιχώτης προσπαθεί να ηγηθεί της παγκόσμιας προσπάθειας δια του παραδείγματος, ανεξαρτήτως κόστους. Αποβλέποντας ταυτόχρονα ότι η μεγάλη στροφή προς τις ΑΠΕ, το υδρογόνο και την αποθήκευση ενέργειας θα συνεισφέρει στην δημιουργία Ευρωπαϊκής τεχνολογίας έτσι που το αυξημένο κόστος παραγωγής, μακροπρόθεσμα θα αντισταθμιστεί από την εξαγωγή προϊόντων και τεχνογνωσίας. Δηλαδή ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι!
Όμως το θέμα της Κλιματικής Αλλαγής και της αντιμετώπισης της δεν αποτελεί μια εθνική η περιφερειακή υπόθεση και προϋποθέτει πραγματικά μια παγκόσμιο προσπάθεια και συνεργασία όπως ακριβώς προβλέπει η ιστορική συμφωνία των Παρισίων του 2015. Όμως εδώ τα νούμερα μας αποκαλύπτουν μια βρώμικη ιστορία εις βάρος της γηραιάς Ηπείρου, αφού με εξαίρεση την ΕΕ και την Βόρειο Αμερική (ΗΠΑ,Καναδάς, Μεξικό) όλες οι άλλες περιοχές του κόσμου αναφέρουν σταθερή αύξηση των εκπομπών θερμοκηπίου κατά την τελευταία δεκαετία. Έτσι ενώ η ΕΕ από 4939 εκατ.τοννους εκπομπών CO2 το 2008 τις μείωσε στα 4284,4 εκατ.τον. το 2018 (μείωση 1,5% συνολικά κατα την διάρκεια της 10ετιας) ο πλανήτης στο σύνολο του κατα την ίδια περίοδο αύξησε τις εκπομπές του από 30336,7 εκατ.τον το 2008 στους 33890,8 εκατ.τον. το 2018, δηλ. + 2,0%.
Κομβικό ρόλο στην αύξηση των εκπομπών έχει η ΝΑ Ασία ,και όλως ιδιαιτέρως Κίνα και Ινδία, με το μπλοκ των χωρών αυτών να συνεισφέρει 16744,1 εκατ.τον το 2018, δηλ.ακριβώς το 50% των παγκόσμιων ρύπων σημειώνοντας αύξηση 2,6% την τελευταία 10ετια. Πλέον χαρακτηριστικά την τελευταία δεκαετία η Ινδία αύξησε τις εκπομπές κατά 5,4% και η Κίνα κατά 2,5 % Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι ότι αμφότερες χώρες έχουν σε εξέλιξη ένα εκτενές πρόγραμμα κατασκευής νέων ανθρακικών ηλεκτροπαραγωγικών σταθμών αφού σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών σε Νέο Δελχί και Πεκίνο,ο άνθρακας ως ενερφειακη πρώτη ύλη εξακολουθεί να συμφέρει οικονομικά στην παραγωγή ηλεκτρισμού και να συνεισφέρει πολλαπλά στην οικονομική ανάπτυξη.Με αποτέλεσμα και δυο χώρες να έχουν διαμορφώσει ένα καθεστώς χαμηλών τιμών ηλεκτρισμού που ευνοεί ιδιαίτερα την βαρειά βιομηχανία τους και την παραγωγή πλειάδας προϊόντων που με το ανταγωνιστικό τους κόστους εκτοπίζουν ολο και περισσότερο τα ακριβά αντίστοιχα προϊόντα της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Τελευταίο παράδειγμα η Κίνα η οποία όπως αναφέρει το βρεττανικό Economist μόνο την περασμένη χρονιά προσέθεσε 37GW νέας καθαρής ανθρακικής ηλεκτροπαραγωγικής ισχύος (έχοντας αφαιρέσει τις ανθρακικές μονάδες που αποσύρθηκαν) και αντιστοιχεί περίπου στο 58% της παγκόσμιας νέας ανθρακικής ισχύος. Παράλληλα η Ινδία, το 2019, εγκατέστησε ακόμα 12 GW νέας ανθρακικής ισχύος. Τα κίνητρα για την εγκατάσταση τόσο υψηλής νέας ανθρακικής ισχύος σε έναν κόσμο που δήθεν αγωνιά γαι την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής,μέσω του περιορισμού των εκπομπών του θερμοκηπίου, δεν είναι ξεκάθαρα αφού όπως μας πληροφορεί το περιοδικό (εφημερίδα κατ'άλλους) ειπεισέρχονται και πολιτικά κριτήρια που έχουν να κάνουν με τον ανταγωνισμό μεταξύ περιφερειών για την απορρόφηση επενδυτικών κεφαλαίων.
Την στιγμή που οι Ασιατικές χώρες τόσο προκλητικά αγνοούν τις διεθνείς συμφωνίες και τις κατ´αυτές "καλλιγραφίες" περί Κλιματικής Αλλαγής, η Ευρώπη προχωρά ακάθεκτη στους φαραωνικους σχεδιασμούς της με την κεντρική δοιήκηση των Βρυξελλών, ως μιά νέα κομαντατούρ, να έχει κυριολεκτικά απαγορεύσει την κατασκευή νέων ανθρακικών μονάδων ενώ κάνει ότι μπορει για να σταματήσουν την λειτουργία τους οι υφιστάμενες. Πράγμα που πέτυχε στην Ελλάδα αφού όπως αναφέραμε σε πρόσφατο άρθρο μας ( εδω) την 2η εβδομάδα του Μαίου λόγω μη ανταγωνιστικού κόστους δεν μπόρεσε να εισέλθει στο σύστημα ούτε μια λιγνιτική μονάδα. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι για ποσό καιρό ακόμα η Ευρώπη θα αυτομαστιγώνεται και θα κινείται ερήμην της διεθνούς κοινότητας χωρίς να υπολογίζει τον ξενοδόχο ( Ινδία και Κίνα) και να επενδύει ολοένα και περισσότερα χρήματα σε μια "πράσινη" χίμαιρα;