Η ανάλυση του Σταύρου Πετρολέκα με τίτλο "Οι Πολέμιοι των Επενδύσεων (και) στους υδρογονάνθρακες", βρίσκει σίγουρα σύμφωνο κάθε ενημερωμένο αναγνώστη σχετικά με την ανάγκη επενδύσεων στους εγχώριους υδρογονάνθρακες. Με την προϋπόθεση βέβαια με την οποία νομίζουμε ότι θα συμφωνούσε και ο αναλυτής, ότι οι επενδύσεις αυτές πρέπει α) να είναι σωστά προετοιμασμένες, β) να εξυπηρετούν το σύνολο του ελληνικού λαού και γ) να μην αποτελούν θηράματα κομματικών αρπακτικών.
Δεν πιστεύουμε επίσης ότι ο αναλυτής θεωρεί κομμουνιστές όλους όσους στηρίζουν την καθαρή ενέργεια, ή ότι μόνο οι δεξιοί θέλουν τους υδρογονάνθρακες. Εκείνο που μας προβλημάτισε πραγματικά στην ανάλυση είναι ότι, ενώ σημειώνεται ότι δεν υπήρξε διεθνές ενδιαφέρον για τους υδρογονάνθρακες των θαλασσών μας, όταν προσήλθαν οι κολοσσοί ExxonMobil και TOTAL θεωρήθηκε φυσιολογικό να μην τολμήσει να τους ανταγωνιστεί καμία άλλη ξένη εταιρεία και μάλιστα για οικόπεδα "ουσιαστικά δεύτερης επιλογής".
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Χρειάστηκαν 6 χρόνια για να κυκλοφορήσει το πρώτο εκατομμύριο ηλεκτρικών οχημάτων στους δρόμους του πλανήτη μας. Χρειάστηκαν μόνο 6 μήνες για να κυκλοφορήσει το δεύτερο εκατομμύριο. Μπορεί να προβλέψει κανείς με ακρίβεια τι θα επικρατήσει τελικά και πότε σχετικά με την διενεργούμενη στροφή από τους μολυσματικούς υδρογονάνθρακες προς την καθαρή ενέργεια; Εμείς όχι, αν και οι μελέτες και απόψεις για το θέμα είναι άπειρες.
Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι οπαδοί της καθαρής ενέργειας είναι αριστεροί ή νεο-κομμουνιστές. Αν ακολουθήσουμε τη λογική αυτή θα πρέπει τότε να δεχτούμε ότι ο μόνος δεξιός στον πλανήτη είναι ο... Ντόναλντ Τραμπ γιατί διαφωνεί με τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, ενώ όλα τα κράτη που υπέγραψαν τη συμφωνία στη γαλλική πρωτεύουσα, βρίσκονται υπό ...κομμουνιστική κατάληψη. Ούτε πάλι μπορούμε να κατηγορήσουμε την κατά τα άλλα συντηρητική κοινωνία της Νέας Ζηλανδίας ότι ετοιμάζει ..."Οκτωβριανή Επανάσταση", επειδή αποφάσισε πρόσφατα την απαγόρευση των ερευνών για υδρογονάνθρακες στα παράλιά της, κάτι που επίσης προωθούν η Γαλλία, το Μπελίζ και η Κόστα Ρίκα.
Οι εξελίξεις στο χώρο της ενέργειας κινούνται με μεγάλες ταχύτητες και οι υποστηρικτές της καθαρής ενέργειας που ανήκουν σε όλα τα κόμματα και όχι μόνο στην Αριστερά, αντιλαμβάνονται ότι μεταστροφή δεν μπορεί να να επιβληθεί δια της βίας και εν μία νυκτί. Γι' αυτό και όλες οι χώρες πλην "Λακεδαιμονίων" όπως αναφέρουμε παραπάνω, προσπαθούν να βρουν τη χρυσή τομή μεταξύ υδρογονανθράκων και καθαρής ενέργειας που θα επιτρέπει την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και ταυτόχρονα την υπαρκτή ανάγκη για την προστασία του από την οικολογική καταστροφή.
Η Ελλάδα συμμετέχει στη συνεχώς εξελισσόμενη αυτή διαδικασία, στα πλαίσια της οποίας ποικίλα συμφέροντα, ιδιωτικά και δημόσια, εθνικά και διεθνή, ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέσω ισχυρών λόμπι πολιτικών και επικοινωνιολόγων. Στα πολλά "γιατί" σχετικά με την ελληνική ενέργεια, η απάντηση όμως είναι μία. Η χώρα έμεινε πίσω σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, τόσο στην έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, όσο και στην παραγωγή καθαρής ενέργειας, γιατί την εμποδίζουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και η διαφθορά, που όπως όλοι γνωρίζουν δεν λογαριάζουν σύνορα, ιδεολογίες και χρώματα.
Γι'αυτό και τα επιχειρήματα υπέρ τη καθαρής ενέργειας και εναντίον των υδρογονανθράκων και το αντίθετο, αποτελούν απλώς τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που πρέπει να ισορροπήσει σε όρθια στάση, για να υπάρξει σύνθεση των δύο απόψεων.
Στο πλαίσιο μια τέτοιας σύνθεσης θα μπορούσαν να απαντηθούν και ερωτήματα όπως τα κατωτέρω:
Γιατί πριν 20 χρόνια η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκλεισε σε μια νύχτα τη ΔΕ.ΠΕ.ΚΥ. προκειμένου να μην υλοποιηθούν επιτυχημένες διεθνείς παραχωρήσεις για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της δυτικής Ελλάδας; Νοιαζόταν τότε κανείς για το πρόβλημα της μόλυνσης του πλανήτη, ή συνέβαινε κάτι άλλο;
Γιατί να νησιά μας ηλεκτροδοτούνται ακόμη με συστήματα εποχής Νεάντερταλ;
Γιατί έπρεπε να δεσμευθούμε πρώτα με αγορές πολεμικού υλικού, να γίνει υπουργός Εξωτερικών ο πρώην πρόεδρος της ExxonMobil Ρεξ Τίλερσον και να χρειαστεί η βάση της Σούδας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στη Συρία, προκειμένου να μας πλησιάσει ξαφνικά η ExxonMobil;
Γιατί έπρεπε πρώτα να συζητήσουμε για φρεγάτες με τον χαρισματικό Εμμανουέλ Μακρόν προκειμένου να να μας πλησιάσει, επίσης ξαφνικά, η γαλλική TOTAL;
Οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τα ενεργειακά μας αποθέματα που θα τους κοστίσουν πολύ γιατί βρίσκονται πολύ βαθιά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ή απλώς αποτελούν εργαλεία μακροχρόνιας εξωτερικής πολιτικής και προώθησης γεω-στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων της Ουάσιγκτον και του Παρισιού στην ευρύτερη περιοχή μας;
Πώς είναι δυνατόν από την μία πλευρά να εφαρμόζουμε τις ενεργειακές και στρατιωτικές επιλογές της Δύσης, να έρχονται στις θάλασσές μας η ExxonMobil και η TOTAL και όχι οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι, να αγοράζουμε τα πανάκριβα όπλα που θέλει η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ και από την άλλη πλευρά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο γενικός γραμματέας της Ατλαντικής Συμμαχίας να μας λένε "κόφτε το λαιμό σας μόνοι σας με την Τουρκία";
Πώς είναι δυνατόν να απαιτείται από τους Έλληνες αγρότες να μην πωλούν τα προϊόντα τους στη Ρωσία λόγω του δυτικού εμπάργκο, τη στιγμή που ο ίδιος ο σημερινός υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ Γουέλμπορ Ρος ήταν, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, συνεταίρος του εντός αμερικανικού εμπάργκο ολιγάρχη Κιρίλ Σαμάλοφ, γαμπρού του Βλαδίμιρ Πούτιν, στην εξαγωγή ρωσικών υδρογονανθράκων στη Δύση;
Πώς είναι δυνατόν ο Βλαδίμιρ Πούτιν να μας λέει ψυχρά, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν συμφώνησε με την παραίνεσή του για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Αδριανούπολη, να έχει μετατρέψει την Τουρκία σε προνομιακό του εταίρο και ταυτόχρονα να περιμένει από την Αθήνα ισότιμη συμπεριφορά με αυτή προς τις ΗΠΑ;
Ή η Κίνα να θέλει να αγοράσει τη μισή Ελλάδα, πετώντας έξω τους Έλληνες από τον ίδιο τους τον τόπο;
Για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά και για να υπάρξει ανάπτυξη στον ενεργειακό τομέα στη χώρα μας για το καλό όλων μας, απαιτείται σύμπνοια, συνεννόηση και πατριωτισμός εκ μέρους όλων των αρμοδίων, των πολιτικών κομμάτων και του ελληνικού λαού. Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι ο ενεργειακός προσανατολισμός της Ελλάδας δεν θα πρέπει να είναι αντικείμενο μικροπολιτικής σύγκρουσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, ή μεταξύ υδρογονανθράκων και καθαρής ενέργειας, αλλά μεταξύ του τι είναι εφικτό να γίνει και τι όχι, με ποια διαδικασία και ποια προτεραιότητα, με γνώμονα πάντα το γενικό συμφέρον.