H Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Πετρελαιοειδή – Διυλιστήρια και Χημική Βιομηχανία, κλείνει 50 χρόνια από το ιδρυτικό της Συνέδριο στις 3 Απρίλη 1955.
Έχει γράψει τις δικές της σελίδες στην ιστορία, όχι μόνο την κλαδική, αλλά και την πανελλήνια του αγώνα της εργατικής τάξης.
Σελίδες μεγάλων προσδοκιών και οραμάτων, προσωπικών και συλλογικών προσφορών, συγκρούσεων αλλά και κατακτήσεων.
Κανείς δεν μπορεί να τις προσπεράσει και πρέπει να βρουν τη θέση που τους αξίζει.
Έτσι κι’ αλλιώς χωρίς να το καταλαβαίνουμε, έρχονται από το παρελθόν σαν ζωογόνες πνοές στην καθημερινή μας πρακτική, σαν συλλογική ευθύνη, σαν αντιστάσεις στην απαισιοδοξία και στην ισοπέδωση, σαν αντίληψη προόδου.
Περισσότερο σήμερα, όπου ο καθένας πιο εύκολα νομίζει ότι έχει την πολυτέλεια να αποσύρεται στο «εγώ» του, στο μοναχικό του βολεμένο «καταφύγιο».
Η ΠΟΕΠΔ&ΧΒ δεν ήταν «σπορά της τύχης», αλλά το «ώριμο τέκνο» της ανάγκης των εργαζομένων. Ήταν η χειραφέτηση μιας αποφασισμένης εργατικής τάξης, ήταν η μοίρα που πήραν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι του Κλάδου, όπως είναι ανάγκη να κάνουμε και μεις σήμερα, που οι προκλήσεις του 21ου αιώνα μας βάζουν μπροστά σε κρίσιμες απαντήσεις και μεγάλες ευθύνες.
Έχουμε ανάγκη το ζωντανό παρελθόν του Κινήματος.
Έχουμε ανάγκη από τα διδάγματα μιας άλλης εποχής, μιας ταραγμένης διαδρομής.
Το περιεχόμενο αυτής της εκδήλωσης, συμπυκνώνει τα αποτελέσματα της στρατηγικής και των δράσεων της Ομοσπονδίας μας, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που χειρίστηκε και των διεκδικητικών αγώνων που ανέπτυξε στο χρονικό διάστημα της 50ετίας (1955-2005).
Σε δύσκολες για τον τόπο μας εποχές:
Λίγο μετά τον εμφύλιο και υπό δυσχερείς οικονομικές περιστάσεις, που δεν ήταν άσχετες με ανάλογες διεθνείς οικονομικές συγκυρίες,
Στη συνέχεια μόλις μία δεκαετία μετά με την περίοδο της 7ετούς δικτατορίας – όχι μόνο για τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες των εργαζομένων, αλλά για μια μαύρη περίοδο για την ιστορία της Χώρας μας και
Μετά την πτώση της μέχρι σήμερα, όπου εμπεδώθηκαν οι δημοκρατικές ελευθερίες .
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα στον Κλάδο, παράλληλα με τη μεγάλη προσπάθεια της ανασυγκρότησής του πέτυχε την πραγμάτωση στόχων που είχαν τεθεί και λίμναζαν πολλές δεκαετίες.
Σε αυτή την τελευταία περίοδο πρέπει να πούμε απερίφραστα ότι ο Τομέας της οικονομίας που καλύπτει ο Κλάδος μας, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη με στρατηγική σημασία για την εθνική οικονομία, γεγονός στο οποίο συνέβαλαν τόσο οι Εργαζόμενοι, όσο και οι προσκεκλημένοι μας ( σημερινοί και χθεσινοί εκπρόσωποι της πολιτείας και των επιχειρήσεων ), ωστόσο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως υλοποιήσαμε στο ακέραιο όλες τις επιδιώξεις μας και ακόμη, πως όσα κερδίσαμε δικαιώνουν τις εύλογες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές μας απαιτήσεις. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αυτό είναι μόνο το μερίδιο που μας αναλογεί από αυτή την ανάπτυξη, της οποίας οι εργαζόμενοι ήταν οι βασικοί συντελεστές.
Η ιστορική αναφορά που θα γίνει στη συνέχεια από τον συνάδελφο Γιάννη Ζήλλη σε όσα επιτεύχθηκαν, αποτελεί τιμή σε όλους όσους με την ατομική και συλλογική τους προσφορά συνέβαλαν, αλλά και αναγκαίο θεσμικό στοιχείο στην περαιτέρω θωράκιση της αποφασιστικότητάς μας, στη συνέχιση των διεκδικητικών μας αγώνων.
Κι αυτό, γιατί δείχνει πως η εργατική τάξη, καθώς εξακολουθεί να υψώνει έντονη τη φωνή της διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κοινωνική αδικία και ανισότητα, γνωρίζει παράλληλα να εκτιμά και να λογαριάζει σωστά τους καρπούς της Συνδικαλιστικής της Οργάνωσης, της ενότητας και του αδιάκοπου αγώνα για την κατάκτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.
Η πρόκληση σήμερα για το Συνδικαλιστικό Κίνημα είναι να βρει νέους τρόπους, ώστε να επανασυνδέσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με την κοινωνική δικαιοσύνη – με άλλα λόγια, να πετύχει και πάλι τους παραδοσιακούς στόχους, επινοώντας νέες στρατηγικές – στρατηγικές που θα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη το δύσκολο σημερινό διεθνές κλίμα.
Μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο κλίμα, το Συνδικαλιστικό Κίνημα και στη Χώρα μας και στην Ευρώπη καλείται όχι μόνο να χαράξει νέες πολιτικές, αλλά και να καταπολεμήσει την τάση της πολιτικής απάθειας και το μειωμένο ενδιαφέρον για συνδικαλιστική συμμετοχή που παρατηρούμε σήμερα.
Στο χώρο του μεταμοντέρνου στοχασμού κυριαρχεί η άποψη πως τα Συνδικάτα θα περιθωριοποιηθούν και θα αντικατασταθούν από τα λεγόμενα «νέα» κινήματα , όπως αυτά του φεμινισμού, της οικολογίας και των κινητοποιήσεων τύπου Σιάτλ και Γένοβας.
Νομίζω πως αυτή είναι μια λάθος άποψη.
Τα κινήματα αυτά έχουν βεβαίως έχουν τη δική τους προσφορά, δεν μπορούν ωστόσο να αντικαταστήσουν έστω και μακρόχρονα τα Συνδικάτα. Μπορούν όμως, στη βάση μιας συστηματικής συνεργασίας, να αναζωογονήσουν το Συνδικαλιστικό Κίνημα δίνοντάς του νέες ιδέες, νέες προοπτικές, νέους συμμάχους ανάμεσα στους νέους και σε αυτούς που βιώνουν πιο άμεσα τις ανισότητες, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις οικολογικές καταστροφές που το νεοφιλελεύθερο status quo δημιουργεί σε παγκόσμιο, εθνικό και κλαδικό επίπεδο.
To Συνδικαλιστικό Κίνημα μπορεί να ανατρέψει την πτωτική τάση που βιώνει σήμερα.
Μπορεί να ξαναπαίξει πρωτοποριακό ρόλο στην κοινωνία, υποστηρίζοντας ενεργά μια ισχυρή κοινωνία πολιτών, που θα μπορεί να παρεμβαίνει, θα διαμορφώνει και θα καθορίζει το μέλλον της.
Τιμώντας την ιστορία μας και διδασκόμενοι από το παρελθόν μας , καθορίζουμε το μέλλον μας.
Νίκος Ορφανός
Πρόεδρος Π.Ο.Ε.Π.Δ.Χ.Β.